Մնաց184 օր
Երբ հայրենասիրությունը վեր է աղքատությունից
54-ամյա Անահիտ Մանուկյանի տնակում ենք: Անահիտի կյանքն էլ իր տնակի նման լքված է շատերի կողմից: Երիտասարդ կինը միայնակ է ապրում տնակում: Երկրաշարժից հետո հոր ընտանիքը ստացավ երեքսենյականոց բնակարան: «Բոլորս գրանցված էինք հորս տան վրա. ես, եղբայրներս ու նրանց ընտանիքները: Բայց հորս մահից հետո տունը դարձավ կռվախնձոր, մայրս էլ բանալիները վերցրեց ու տվեց մյուս եղբորս, ով հաշմանդամ է»:Հետոն ավելի վատ էր: Անահիտի աղջիկը հինգ տարեկան էր, երբ ամուսինը որոշեց մեկնել երկրից՝ աշխատելու նպատակով: Մեկնեց և այդպես էլ չվերադարձավ: Հիմա ուրիշ ընտանիք ունի, իսկ իրենց օգնել է միայն մեկ անգամ՝ աղջկա ամուսնության ժամանակ: Անահիտը նաև նշեց, որ տղան՝ տնակային պայմաններից ելնելով, տեղափոխվեց զոքանչի բնակարան: Չի մեղադրում ոչ ոքի, ասում է, որ հիմա մարդիկ այնպիսի պայմաններում են ապրում, որ չես կարող մեղադրել կամ օգնություն ակնկալել:Տիկին Անահիտի տնակի խոնավ պատերից կախված էին բնակարներ: Նկատեց, որ զննում եմ նկարները ու խորհրդավոր ժպիտով ասաց, որ տղան է հեղինակը: Քիչ այն կողմ դրված է կարի մեքենան՝ Անահիտի հացի միակ աղբյուրը: «Երեկ եղբորս տղան մի քիչ փայտ բերեց, վառեցի տաքացա, իսկ մեքենաս աշխատում է միայն համապատասխան ջերմության դեպքում: Բայց արդեն երկրորդ ձմեռն է ինչ վառելիք չունեմ նորմալ, մեքենան էլ չի աշխատում, պատվերներ չեմ ունենում»,- տխուր ձայնով ասում է Անահիտը: Իսկ այն հարցին, թե դիմե՞լ է քաղաքապետարան վառելափայտ ստանալու համար, Անահիտը պատասխանում է. «Ճիշտն ասած ես նման բաներ չեմ սիրում: Արդեն հոգնել եմ նսեմանալուց: Շատերն ասում են, թե թող նրանք օգտվեն, ովքեր անչափահաս երեխաներ ունեն, իսկ ես մի կերպ կգոյատևեմ: Թող իմ փոխարեն ավելի կարիքավոր մեկին օգնեն»:Նոյեմբեր ամսից սառել է նաև ջուրը: Ասում է, որ ապրիլին հազիվ հալչի, չնայած դա էլ լուծում չէ՝ կեղտոտ ջուր է գալիս, ստիպված հարևանների տանից է ջուր բերում:«Առաջ լավ էր,ժողովրդի ձեռքը փող կար, պատվերներ էի ընդունում, շորեր էի կարում, բայց հիմա նույնիսկ պատվեր ունենալու դեպքում չեմ կարող աշխատել: Մեքենան լավ ջերմության դեպքում է աշխատում, իսկ դրա համար վառելիք է պետք»,- թուքը մի կերպ կուլ տալով ասում է Անահիտը:«Ամեն տարի ասում եմ, թե վերջին տարին է, բայց սա իրականում վերջին տարին է: Այս տարի, եթե տուն չունեցա, կգնամ Հայաստանից … անվերադարձ: Իհարկե, եթե հույս ունենամ, որ ինչ-որ մի բան կստացվի…, որովհետև ես ինձ ոչ մի տեղ երջանիկ չեմ զգում: Պետք է ցավով նշեմ, որ «հիմար» հայրենասեր եմ»,- արցունքոտ աչքերով ասում է Անահիտը:Անահիտ Մանուկյանի հայացքն ու վերջին ասած խոսքերն ակամայից հիշեցրին Հախվերդյանական հայտնի տողերը «քո իսկական սիրահարները քեզ լքեցին իմ Երևան…»: Մենք հեռացանք տնակից այն հույսով, որ Անահիտի նման իրական հայրենասերները տանիք չունենալու պատճառով չեն լքի իրենց երկիրը: